Resumo

A visión de Xela Arias sobre a escrita reflectida en textos autopoéticos, conferencias ou entrevistas permite a reconstrución dun discurso metaliterario que non só define as claves da súa poética senón que a sitúa nunhas coordenadas estéticas e ideolóxicas. Das primeiras destaca a importancia da linguaxe —a palabra— nun constante exercicio de experimentación baseado na liberdade. Das segundas, a conciencia de estar a escribir desde unha condición, a de muller, e nunha lingua minorizada. E, como pano de fondo, a subversión da orde estabelecida, a denuncia dos falsos equilibrios e o cuestionamento da orde das cousas.